Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις φίλε μου



Του Νίκου Θεοφιλόπουλου.

Στο παγκάκι καθόταν ένας ηλικιωμένος άνδρας και είχε ακουμπήσει την μαγκούρα στο μπράτσο δίπλα του. Υπήρχε χώρος για να κάτσω αλλά δίστασα. Γύρισε και με κοίταξε για μια στιγμή και συνέχισε να χαζεύει τους περαστικούς που περνούσαν από μπροστά του. Τόλμησα και κάθισα μαζί του, όσο πιο μακριά του μπορούσα. Φορούσε τραγιάσκα, ένα γκρι χοντρό σακάκι, πουκάμισο και μια ελαφριά ζακέτα. Είχε καθίσει με τέτοιο τρόπο που η πλάτη του ήταν όρθια, και ακουμπούσε αυτήν από το παγκάκι. Κοιτούσε μια τον κόσμο, μια τον πεζόδρομο. Σαν να περίμενε κάτι ή κάποιον. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι, αλλά ο ήλιος δεν έκαιγε ως συνήθως. Είχε ένα αεράκι που έκανε την ατμόσφαιρα δροσερή και υγρή.

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς



Μεγάλωσα πια. Δεν χάνω χρόνο δίνοντας εκατοντάδες δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους.

Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί.
Μεγάλωσα και δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε μου λες. Βαρέθηκα να μαντεύω. Θέλω να τα ακούσω και θέλω να τα δω.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στ’ αλήθεια αυτό που λένε. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.